7 listopada: MOJA ŚMIERĆ (III)
O. Stefan Maria Manelli, FI
Błogosławieni, którzy w Panu umierają (Ap 14,13).
Dla mnie bowiem umrzeć - to zysk (Flp 1,21) - wołał św. Paweł.
Magisterium Świętego Kościoła w sposób ciągły nauczało bez wahania i bez niepewności niezmiennych prawd naszej wiary katolickiej - która nie może się zmienić nigdy, ponieważ jest zakorzeniona w Bogu niezmiennym i wiecznym. Kościół wypowiada się także poprzez narzędzia szczególnie przystosowane do formacji wszystkich wiernych, jak katechizmy.
Tajemnica śmierci dotyczy każdego z wierzących i tajemnicę tę Kościół przedstawia z perspektywy wiary, według Bożych zamysłów dotyczących stworzenia. Katechizm św. Piusa X, w swoich krótkich lecz esencjalnych pytaniach i odpowiedziach, wyjaśnia całą prawdę o śmierci chrześcijańskiej. Nadchodzi ona u kresu życia doczesnego poprzez oddzielenie duszy i ciała; stawia duszę przed sądem szczegółowym, na którym wieczną nagrodą jest niebo, a wieczną karą - piekło. Dusza i ciało zjednoczą się ponownie wraz ze zmartwychwstaniem ciał i Sądem Ostatecznym.
W krótkich i wyważonych słowach, Katechizm św. Piusa X wyjaśnia także, iż po śmierci i jeszcze przed Sądem ostatecznym, dla duszy oddzielonej od ciała „wizja Boga będzie prawdziwym życiem i szczęśliwością duszy [w niebie], podczas gdy pozbawienie Boga będzie najwyższym nieszczęściem i jak gdyby śmiercią wieczną [dla potępionych]“.