Mariologia św. Maksymiliana jest bardzo bogata w intuicje spekulatywne i mistyczne dotyczące tajemnicy Maryi i Jej relacji do Trójcy Świętej, a w sposób szczególny do Ducha Świętego. 

Święty uchwycił w Niepokalanej kluczowy element Jej roli w całej ekonomii zbawienia człowieka jak i warunek w ustanowieniu Królestwa Bożego tu na ziemi. W centrum jego mariologii oczywiście jest Chrystus, ale Maryję widział włączoną w Boże plany, wybraną przez Boga aby w sposób bezpośredni, aktywny i dobrowolny współpracowała z nowym Adamem – Jezusem Chrystusem – w Odkupieniu ludzkości. 

Maryja nie jest tylko osobą prywatną, która dla siebie została ubogacona nadzwyczajnymi darami [Niepokalane Poczęcie, Boskie Macierzyństwo], nie jest opcją do wyboru, ale jest częścią, ważnym i kluczowym elementem „sine qua non” Bożego planu zbawienia. Mówi o Niej Pismo Święte, począwszy od Księgo Rodzaju aż po Apokalipsę, bowiem Maryja wraz z Chrystusem stanowią Alfę i Omegę całego Bożego planu. Co Tradycji jak i Magisterium Kościoła potwierdzają.

Wszystkie dogmaty mają swoją historię. Na zdefiniowanie przez Kościół Święty prawdy o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny czekaliśmy aż VI wieków, więc prawda o Maryi jako Współodkupicielce rodzaju ludzkiego też musi przejść (i przechodzi) swoją „historyczną ścieżkę”. Jednak w zdefiniowaniu prawdy o czynnym udziale Maryi w dziele Odkupienia problemem nie wydaje się być doktryna ile raczej terminologia, której przestano używać od Soboru Watykańskiego II. Powodem tego były raczej względy ekumeniczne, bo VIII rozdział Konstytucji o Kościele Lumen gentium zawiera w swej istocie doktrynę współodkupienia Maryi, a samo wyrażenie „współodkupicielka rodzaju ludzkiego” w Aktach Synodalnych, Sobór opatrzył przypisem: „dozwolone i samo w sobie prawdziwe”.

Książka jest dostępna u nas, jak i na stronie fundacji Rosa Mistica. 

• Poprzedni artykuł
• Następny artykuł