Instytut zakonny zatwierdzony przez Stolicę Apostolską 9 listopada 1998 roku, który został założony przez O. Stefana Marię Manelli oraz O. Gabriela Marię Pellettieri w 1982 r. 

Charyzmat Instytutu można określić jako franciszkańsko-maryjny. Polega on na przeżywaniu franciszkanizmu „w świetle Niepokalanej”, według Reguły zatwierdzonej św. Franciszka z Asyżu oraz Szlaku Maryjnego życia franciszkańskiego. Najcenniejszym jego skarbem, który Założyciel nazywa „diamentem”, jest nowy, konstytutywny ślub zakonny, tzw. Ślub Maryjny, czyli ślub bezgranicznego oddania się Niepokalanej, składany podczas profesji zakonnej wraz ze ślubami: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości.

 Siostry Franciszkanki Niepokalanej, to obecnie jedyny Instytut żeński zachowujący Pierwszą Regułę św. Franciszka z Asyżu (Regułę I Zakonu zatwierdzoną w 1223r.). Główną charakterystyką ich apostolatu jest misyjność i głoszenie Dobrej Nowiny za pomocą środków masowego przekazu.

Życie modlitwy, ubóstwa i pokuty oraz dzieła apostolskie Franciszkanek Niepokalanej czerpią duchową inspirację przede wszystkim z życia i pouczeń św. Franciszka z Asyżu i św. Maksymiliana M. Kolbego.

"Naszym ideałem jest zdobyć dla Niepokalanej i przez Jej ręce cały świat,
dusze, które teraz są i kiedykolwiek będą - wszystkie razem i każdą z osobna".

św. Maksymilian M. Kolbe

1. ŻYCIE MODLITWY

„Modlić się zawsze do Boga czystym sercem” (Reguła X).

Modlitwa, przede wszystkim modlitwa wspólnotowa, jest podstawowym i niezbędnym pokarmem sióstr. Każdego dnia siostry spędzają na modlitwie około 6 godzin. Rozpoczyna się ona we wczesnych godzinach porannych, a cisza i skupienie, które są konieczne, aby dusza mogła pozostawać w ciągłym zjednoczeniu z Chrystusem i Niepokalaną są zapewnione dzięki klauzurze.

2. ŻYCIE UBÓSTWA

Prawdziwe ubóstwo ewangeliczne, jakim jest ubóstwo duchowe, powinno być widoczne także na zewnątrz: w ubiorze, celach, wyposażeniu domu czy narzędziach pracy. Towarzyszy mu niepewność ekonomiczna, która wyklucza podejmowanie prac ze względu na stały dochód oraz wszystko, co jest zbyteczne. Życie w ubóstwie powinna ożywiać bezgraniczna ufność w Opatrzność Bożą i matczyną opiekę Niepokalanej.

3. ŻYCIE POKUTY

„Mnie, bratu Franciszkowi, Pan dał tak rozpocząć życie pokuty” (T 1)

Pokuta ma być zarówno wewnętrzna, jak i zewnętrzna – taka, jaką widzimy u św. Franciszka i jego najwierniejszych naśladowców. Prawdziwe franciszkańskie życie musi być wzorowane na Serafickim Ojcu „najdoskonalszym obrazie Jezusa Ukrzyżowanego”.

Pokuta polegająca na wierności aktom wspólnotowym, sumiennie wykonanym obowiązku, pokuta w formach typowo franciszkańskich – post, bose stopy, habit noszony zawsze na sobie, zrezygnowanie z wakacji i jakichkolwiek wygód.

4. ŻYCIE APOSTOLSKIE

Apostolat winien angażować wszystkie nasze siły, aby móc pracować w budowaniu Ciała Chrystusowego – Kościoła (por. Ef 4, 12). z gorliwością, jaka charakteryzowała Serafickiego Ojca: W szkole św. Maksymiliana, który w apostolacie pragnął posługiwać się każdym dozwolonym środkiem, wielkim czy małym (cudowny medalik, prasa, radio, telewizja, katecheza, kultura, sztuka, …), każda siostra poświęca się pełnieniu dzieł czynnego apostolstwa w rozmaitych dziedzinach.

 „Naszym zadaniem, wypływającym ze Ślubu maryjnego – który pociąga za sobą Misję Niepokalanej Pośredniczki – jest nieść Maryję do dusz, czynić tak, aby wszyscy Ją poznawali i kochali, posługując się przy tym każdym środkiem, aby Ona mogła przybliżyć dusze do Pana Jezusa i przemienić w Jezusa w sposób „piękniejszy, łatwiejszy i pewniejszy” (Szlak Maryjny życia franciszkańskiego).

Z Adhortacji Apostolskiej „Vita Consecrata” św. Jana Pawła II

• „Misja życia konsekrowanego i żywotność instytutów zależy oczywiście od wierności, z jaką osoby konsekrowane przeżywają swoje powołanie, ale przetrwa w przyszłości w takiej mierze, w jakiej inni ludzie zechcą odpowiedzieć wielkodusznie na Boże wezwanie.”

• „Głównym celem procesu formacyjnego jest przygotowanie człowieka do całkowitego poświęcenia się Bogu przez naśladowanie Chrystusa”.

• „Ideałem życia konsekrowanego jest upodobnienie się do Pana Jezusa i do Jego całkowitej ofiary z siebie… jest to proces stopniowego przyswojenia sobie myśli i uczuć Chrystusa”.

• Podążając śladami św. Franciszka z Asyżu i św. Maksymiliana Marię Kolbego, Siostry Franciszkanki Niepokalanej pragną upodobnić się do Chrystusa, ubogiego, pokornego i ukrzyżowanego, żyjąc bezgranicznym oddaniem się Niepokalanej w posłuszeństwie, bez żadnej własności i w czystości.

W Instytucie Sióstr Franciszkanek Niepokalanej droga formacji zakonnej prowadzi przez następujące etapy:

Aspirantura 

Trwa co najmniej 3 miesiące. Jest to czas stawiania pierwszych kroków na drodze życia zakonnego. W tym czasie kandydatka zostaje wprowadzona do nowego życia we wspólnocie i ma okazję poznać „od wewnątrz” na czym ono polega.

Postulat 

Trwa około jednego roku i, jest okresem rozeznawania swojego powołania, a zarazem przygotowania do nowicjatu. Postulantka zapoznaje się z historią i duchowością Instytutu, poszerza wiedzę religijną, poznaje obowiązki i prace sióstr i jest w nie stopniowo wdrażana.

Nowicjat 

Trwa z reguły jeden rok i jest czasem intensywnego duchowego przygotowania do życia zakonnego, które siostra poznaje zarówno od strony teoretycznej, jak i praktycznej. Siostry nowicjuszki uczą się żyć w ciągłej obecności Boga i Niepokalanej, kierować się we wszystkim czystą intencją, łączyć miłość Boga z miłością bliźniego. Pogłębiają charyzmat i duchowość Instytuty poprzez studiowanie Księgi Uświęcenia.

Juniorat 

Trwa od 3 do 9 lat. Przez ten czas siostry co roku odnawiają profesję zakonną. Juniorat jest etapem dojrzewania wewnętrznego oraz przeżywania swojej konsekracji Bogu w sposób pełniejszy i głębszy. Siostra wpatrując się i naśladując Niepokalaną, pragnie coraz bardziej stawać się prawdziwą Oblubienicą Chrystusa: „czystą, świętą i niepokalaną”. Jest to również czas bezpośredniego przygotowania do mistycznych zaślubin z Chrystusem w profesji wieczystej. 

Formacja ciągła 

Proces formacji nigdy się nie kończy i ma na celu „przeistoczenie” w Niepokalaną, by w Niej i przez Nią doskonałe upodobnić się do Pana Jezusa. W tym celu organizowane są coroczne rekolekcje oraz comiesięczne dni skupienia. Przez cały czas trwania życia zakonnego siostry starają się coraz doskonalej poznawać swój charyzmat i wcielać go w życie.

 Ojciec Stefan Maria Manelli, założyciel Rodziny Franciszkanów Niepokalanej, urodził się 1 maja 1933 roku w Rijeka (aktualnie Chorwacja). W wieku 11 lat wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Kupertynie we Włoszech. W 1949 roku złożył pierwsze śluby zakonne, a w 1955 przyjął święcenia kapłańskie i uzyskał doktorat z teologii duchowości. Od dziecka, z całą rodziną często bywał w San Giovanni Rotondo u św. Ojca Pio, który aż do swojej śmierci był jego duchowym przewodnikiem.

2 sierpnia 1970 roku Ojciec Stefan wraz z Ojcem Gabrielem dał początek odnowie życia franciszkańskiego, zakładając we Frigento, przy Sanktuarium Matki Bożej Dobrej Rady pierwszy Dom Maryjny. Po 20 latach, 22 czerwca 1990 roku, odnowa ta, która przyciągnęła wielu braci pragnących żyć radami ewangelicznymi w sposób radykalny, została zatwierdzona i erygowana do rangi Instytutu na prawach diecezjalnych, a następnie, 1 stycznia 1998 – na prawach papieskich.

1 listopada 1982 roku wraz z Ojcem Gabrielem założył pierwszą wspólnotę Sióstr Franciszkanek Niepokalanej w Novaliches (Filipiny).

Ojciec Gabriel Maria Pellettieri, współzałożyciel Rodziny Franciszkanów Niepokalanej, urodził się 11 czerwca 1940 roku w Vaglio Basilicata (Włochy). W wieku 10 lat wstąpił do Mniejszego Seminarium Braci Mniejszych Konwentualnych w Ravello. W 1957 złożył pierwsze śluby zakonne a w 1965 przyjął święcenia kapłańskie. Uzyskał licencjat z teologii duchowości na papieskim uniwersytecie Seraphicum. W 1970 roku wraz z O. Stefanem dał początek Domowi Maryjnemu we Frigento. W 1979 wyjechał na misje na Filipiny, gdzie jako przełożony placówki pozostał do roku 1989. Był tam również duchowym przewodnikiem grupki dziewcząt, od których wziął początek Instytut Sióstr Franciszkanek Niepokalanej.

AVE MARIA!

…. FRANCISZKAŃSKO-MARYJNY

Nasz charyzmat polega na przeżywaniu życia franciszkańskiego w świetle i w obecności Niepokalanej według Reguły zatwierdzonej św. Franciszka z Asyżu oraz Maryjnego Szlaku życia franciszkańskiego.

Maryjny Szlak życia franciszkańskiego jest maryjnym wyrazem Reguły świętego Franciszka z Asyżu. Zawiera pierwotną inspirację Założyciela oraz określa charyzmat Instytutu. Stanowi przy tym normę prawną, która opisuje formę życia Sióstr Franciszkanek Niepokalanej.

Szlak Maryjny wnosi do naszego franciszkańskiego życia nowy ślub, Ślub Maryjny bezgranicznego oddania się Niepokalanej który składamy w profesji zakonnej wraz z pozostałymi trzema ślubami: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości.

      „Najważniejszą naszą czynnością jest, aby tak starać się żyć by coraz bardziej stawać się własnością Niepokalanej.”  — Święty Maksymilian

….MISYJNY

Na mocy Ślubu bezgranicznego oddania się Niepokalanej każda siostra nosi w sobie powołanie misyjne, wyrażane poprzez gotowość udania się gdziekolwiek Niepokalana ją zechce wysłać za pośrednictwem świętego posłuszeństwa. Dlatego też Zgromadzenie posiada swoje placówki na wszystkich kontynentach.

     „Bez granic oddać się Niepokalanej znaczy: być zawsze gotowym wszędzie pracować gdzie Ona zechce. A więc czy na misje pojechać, czy pieszo dziś wyruszyć do Moskwy lub Madrytu, gdyby taka była wola Niepokalanej.
Gdybyśmy w tym wypadku postawili chociażby jedno „ale” – nie byłoby to oddanie bezgraniczne”.
(z Konferencji św. Maksymiliana)

….KONTEMPLACYJNY

Najważniejszym źródłem misyjności oraz wszelkiej działalności apostolskiej Instytutu jest wspólnotowe życie modlitwy i kontemplacji, ubóstwa i pokuty, które stanowi fundament Instytutu i każdego jego członka.

Od 2001 roku w obrębie Instytutu są także obecne kontemplacyjne, zachowujące ścisłą klauzurę, oddane modlitwie i pokucie. Siostry żyjące w takich wspólnotach, poprzez swoją intensywną i nieustanną modlitwę, (na wzór Mojżesza modlącego się ze wzniesionymi rękoma) „podtrzymują” siostry i braci poświęcających się dziełom apostolskim, dodając im w ten sposób duchowej oraz fizycznej energii i zapewniając kontynuację Misji Niepokalanej Pośredniczki wszystkich Łask.

Historia Sióstr Franciszkanek Niepokalanej to historia małego nasionka, które wzrasta i rozwija się na rozległym polu Bożego żniwa, stając się złocistym kłosem. W pierwszych latach po Soborze Watykańskim II, dwóch kapłanów zakonnych: o. Stefan M. Manelli i o. Gabriel M. Pellettieri, zainspirowani soborowym dekretem Perfectæ Caritatis, wzywającym wszystkie osoby konsekrowane do „powrotu do źródeł i pierwotnego ducha”, otrzymali od swoich Przełożonych zgodę na rozpoczęcie nowej formy życia franciszkańskiego, bardziej zbliżonej do jej źródeł, podążając w tym za przykładem ich świętego współbrata, Maksymiliana M. Kolbego – założyciela „Miast Maryjnych” w Polsce i Japonii. W założonych przez siebie placówkach, święty starał się wcielić w życie ducha kontemplacji i apostolstwa Serafickiego Ojca i uczynił to w takim stopniu, że przez św. Jana Pawła II został nazwany „Świętym Franciszkiem XX wieku”.

2 sierpnia 1970 roku, w Uroczystość Matki Bożej Anielskiej, dwaj Założyciele osiedli w ubogim i skromnym klasztorze we Frigento (Włochy), przy sanktuarium Matki Bożej Dobrej Rady, całkowicie zrujnowanym przez trzęsienie ziemi z 1962 roku.

Miejsce prawdziwie franciszkańskie, odpowiednie do rozpoczęcia życia według twardych i surowych zasad. Od samego początku, narzucając sobie bardzo wymagający plan dnia, starali się formować swoje życie zakonne na przykładzie pierwotnych wspólnot franciszkańskich oraz tych bardziej współczesnych, założonych przez św. Maksymiliana Marię Kolbego w Polsce i Japonii. Klasztor we Frigento otrzymał nazwę Domu Maryjnego.

Najważniejszymi, a zarazem niespodziewanymi łaskami dla Domu Maryjnego, były powołania. Od 1971 roku zaczęli przybywać tu młodzi ludzie, którzy pragnęli podążać za św. Franciszkiem, oddając się Bogu i Niepokalanej według formy życia zakonnego zaproponowanej przez o. Stefana i o. Gabriela. Z upływem czasu małe ziarno wyrosło i przyniosło swój owoc. W życiu naznaczonym ubóstwem, oddanym modlitwie, i pokucie, przy wzrastającej liczbie powołań rozwijały się także dzieła apostolskie: Rozpoczęto od prowadzenia duszpasterstwa w Sanktuarium oraz niesieniu pomocy proboszczom w pobliskich i dalszych miejscowościach. Z czasem rozwinęło się wydawnictwo, działające na szeroką skalę; w końcu przyszedł czas na apostolat za pośrednictwem radia i telewizji.

W 1979 roku Ojciec Gabriel wraz z trzema współbraćmi otworzył placówkę misyjną na Filipinach, przy jednej z miejscowych parafii. Na owoce nie trzeba było długo czekać. W parafii obecna była grupka dziewcząt bardzo zaangażowanych w życie duchowe, której duchowym przewodnictwem zajął się O. Gabriel. Podzielały one ideały, które przyświecały św. Franciszkowi i św. Maksymilianowi. Kilka z nich w październiku 1982 roku przybyło do Włoch aby uczestniczyć w uroczystościach kanonizacyjnych św. Maksymiliana M. Kolbego, co stanowiło okazję, by 1 listopada 1982 spotkać się z Ojcem Stefanem i Ojcem Gabrielem w Domu Maryjnym we Frigento, gdzie wspólnie podjęto decyzję o założeniu pierwszej wspólnoty żeńskiej poświęconej Niepokalanej przez Ślub Maryjny, według formy życia już przyjętej przez Braci. Nowy Instytut powstał na Filipinach 31 maja 1985 roku, wraz z zatwierdzeniem ad experimentum przez Kardynała Sin z Manili. W 1988 roku kilka sióstr przybyło do Włoch i otworzyło pierwszą wspólnotę Sióstr Franciszkanek Niepokalanej we Frigento. Od tego pamiętnego czasu upłynęło już ponad 30 lat, a z małego „nasionka” wyrosło „drzewo”, które rozrosło się na wszystkie kontynenty, prowadząc liczne dzieła apostolskie. Obecne zgromadzenie liczy około 200 sióstr.

"Nasz Wódz - to Niepokalana". św. Maksymilian